Bu fotoğrafa bakınca akla başka ne gelir ki. Yaşam mücadelesi herkes için aynı değil. En zorunu hep sen yaşarsın. Çünkü seni en iyi sen bilirsin.
İsmail dede. Belki de görüp görebileceğiniz en çalışkan ve üretken insan olabilir. Emekli itfaiyeci. Bir sürü canlıyı kurtarmış. Belki de bazı hayatların kahramanı dönüm noktası olmuş. Cesaret ona doğuştan öğretilmiş. Her işi kendi işi gibi yapmak üstlenmek onu için bir kural bir düzen. Peki şimdi. Var mı öyle birileri? Bence yok.
İsmail dedenin duruşunda var yaşadıkları, cesareti, emekçi oluşu…
85 yıldır hem iş hem bağ bahçede çalışarak yaşadı ve hala daha ağrılarına rağmen ısrarla bahçede çalışmak istiyor ve yapıyor da. “Çalışmadan durulur mu?” diyor. 2 sene önce hayat arkadaşını da kaybetti. Ama hala ne dilinden ne kalbinden düşürmedi ve hala “Çok zor be kızım onsuzluk.” der. Onun yaşadıkları buralara sığmaz belki ama emeği çalışkanlığı cesareti yaşama tutunuşu bize örnek olur.
Merhaba dedi ben fotoğrafı çektikten sonra gel sana fındık kırma makinesi icadımı gösteriyim dedi.
Canım İsmail dedem. Sen sevginin çalışmanın hayatın emek ile güzelleştiğinin yaşanılır bir hal aldığının örneğisin. Sen emeksin.
